Robotica gaat onze samenleving in rap tempo veranderen. Ongelukkigerwijs mist het mkb de noodzakelijke kennis om daar straks van te profiteren. Maar Zapata Ebrahimi Far, eigenaar van Fosho, denkt vooral in kansen. Als we nu vaart maken kan Nederland zelfs de wereldstandaard neerzetten voor roboticaonderwijs, is zijn overtuiging. Iets waar ook het mkb fors van zal profiteren.

Bekijk de video om snel een beeld van dit MKB!dee te krijgen.

“Robotisering – in combinatie met kunstmatige intelligentie – gaat de samenleving drastisch veranderen. In China gebeurt dat al enige tijd op grote schaal. Daar zien we productielijnen die gemanaged worden door twee personen, waar voorheen honderd werknemers nodig waren. Alle nieuwe fabrieken worden volledig gerobotiseerd. Ook in Nederland gaan we naar fabrieken en productielijnen die in hoge mate gerobotiseerd zullen zijn. En ook het mkb krijgt daarmee te maken, veel sneller dan we denken. Wij hebben gesprekken gevoerd met toonaangevende fabrikanten overal ter wereld. Zien jullie ook dat robotisering eraan komt, vroegen wij hen. Zij lieten zien dat dit al lang gaande is. Een studie van World Economic Forum voorspelt zelfs dat in 2022 37 procent van de banen zal verdwijnen als gevolg van robotisering. Werk aan de winkel dus. 

Nederland monopolist
Robotisering biedt ons ook een enorme kans. Als we ten minste in staat zijn om
razendsnel ons onderwijs daarvoor klaar te maken. Probleem is echter dat onderwijsinstellingen zover nog niet zijn. Veel scholen zien robots vooral als gadgets, die je hooguit ergens in de hoek van een lokaal een plekje geeft. Maar wat je er echt mee kunt en hoe je mensen daarvoor moet opleiden, dat weet niemand. De kennis ontbreekt. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat we als Nederland echt het verschil kunnen maken. Als we op tijd zijn kunnen wij wereldwijd de standaard zetten voor roboticaonderwijs. Of zelfs monopolist worden. Die voorsprong kunnen we vervolgens inzetten om producten met impact te ontwikkelen. Niet louter om te graaien, zoals de industrie vaak doet, maar om echt het verschil te maken. Om de wereld een betere plaats te maken.

Met lege handen?
Om die volgende stap te zetten, moeten we het onderwijs een handje helpen, bedachten wij. Want van de industrie zal de noodzakelijke impuls niet komen: veel bedrijven zijn te gevoelig voor de pieken van hoogconjunctuur om te denken aan investeringen in onderwijs. Ook de overheid weet dat robotisering nodig is, maar weet niet hoe dit aan te pakken. En daarom bedachten we een plan, ons MKB!dee. Want wat als we in staat zijn om een curriculum voor roboticaonderwijs te ontwikkelen? En als we er vervolgens in slagen om onze studenten daadwerkelijk praktijkervaring te laten opdoen, door hen te laten werken met robots in een speciaal uitgedachte onderwijsopstelling? Daar zijn we over in gesprek gegaan met roboticafabrikanten. Maar ook met onderwijsinstellingen uit de regio en met mkb-bedrijven. Allemaal zien zij het belang van dit idee in. Iedereen ziet de urgentie. Want het grote gevaar is dat we straks, als robotica overal doorbreekt, met lege handen staan.

Opstelling voor onderwijsdoeleinden
Het lastige van roboticaonderwijs is dat het voor een doorsnee instelling niet mogelijk is om zomaar even een stuk of twintig robots van 15.000 euro per stuk aan te schaffen. Maar hoe organiseer je dan dat dit onderwijs toch op grote schaal betaalbaar blijft? Wij kwamen na onderzoek uit op de Robodesk V1, een handzame educatierobotarm die we op een tafelblad hebben gemonteerd en voorzien hebben van educatieve in- en output. Met de capaciteit van industriële robots. Daar ontwikkelden we een softwarepakket voor, zodat studenten simulaties kunnen draaien. De input om tot een curriculum te komen hebben we uit de markt gehaald. Met een testgroep van studenten zijn we vervolgens aan de slag gegaan met het testen en evalueren van onze educatieve materialen. Het resultaat is nagenoeg daar: alles wat je met robots moet kunnen zit in het klein in die ene set-up.

Voorsprong
Hoe nodig het is dat we dit doen, hoorde ik laatst weer van een roboticafabrikant. Hij vertelde mij dat hij jaarlijks 11.000 robots verkoopt. Maar dat er in de hele Benelux slechts zeven personen zijn die de robots kunnen integreren in onze productieprocessen. Of onze V1 op dat tafelblad straks daadwerkelijk een geschikte opstelling is om als educatiemodel in het onderwijs te gebruiken, dat weten we nu nog niet. De hardware is namelijk nog volop in ontwikkeling. Op dit moment zijn meerdere bedrijven daar mee bezig. Uiteindelijk bedenkt de markt daar een uitkomst voor en bedienen hooguit twee daarvan zo’n 98 procent van de markt. Maar zodra die keuze gemaakt is, hebben wij onze software en het curriculum alvast klaar. Dat geeft ons een voorsprong om onderwijsmatig grootschalig met robotisering aan de gang te gaan. 

Doorpakken
We moeten tempo maken, dat is zeker. Daarom zijn wij nu druk bezig om klanten uit de industrie aan boord te krijgen. Met de vraag: willen jullie meebetalen? De eerste kandidaten hebben al ‘ja’ gezegd. Zij zien de noodzaak ervan in en kiezen voor impact. En terecht. Want zeg nu zelf: hoe vaak komt het voor dat je single handedly zoveel impact kunt maken? En iets kunt uitrollen waar generatie op generatie baat bij zal hebben? Het onderwijs moet uiteraard mee en bereid zijn om sneller dan gewoonlijk te innoveren. Dat vereist niet lineair denken, maar exponentieel; iets wat onderwijsinstellingen niet erg gewend zijn. Ten slotte is er een taak voor de overheid: om deze ontwikkeling maximaal aan te jagen. Met beloften voor de toekomst. Iedereen wil nu dat het slaagt. De lichten staan op groen. We moeten nu doorpakken.”